Column Ton Roks: Fietsers

Laatst is er weer een fietser overleden in Amsterdam na een botsing met een auto. Ik weet niet wat er precies is gebeurd, maar het drama deed me er opnieuw aan denken hoe gevaarlijk het is in de hoofdstad. Niet alleen voor fietsers, maar ook voor automobilisten.

Column Ton Roks: Fietsers

Het is gewoon een nare stad om in te rijden, je moet overal ogen hebben vanwege fietsers die zich van alles veroorloven. Ze rijden met oortjes in, slaan af zonder op of om te kijken, zijn druk met telefoneren en rijden door rood. Of ze slingeren zonder licht door de nacht en worden heel boos als je ze laat hebt gezien en geschrokken op de claxon drukt.

Het lijkt soms wel of je in een videospelletje rijdt. Als je niet deksels goed oplet ben je in de wetteloze verkeersbende die Amsterdam heet voor je het weet bij een ongeval betrokken, waarbij je zelf ook slachtoffer kunt zijn. Als een fietser op je motorkap belandt, is dat niet alleen voor hem of haar heel vervelend maar ook voor jou, want je draagt zoiets lang met je mee. Ook al heb je er geen schuld aan gehad en reed de wielrijder zonder licht en was druk aan het head bangen op de fantastische muziek uit zijn oortjes. Het paradoxale is dat het gevaarlijker wordt naarmate je langzamer gaat rijden – dan ziet menige fietser nog méér ruimte om op het laatste moment over te steken of zich ergens tussen de wringen.

Ik ben Amsterdam een behoorlijk cynische stad gaan vinden. Het ontbreekt de gemeente niet aan het vermogen om de naleving van regels af te dwingen. Kijk maar naar het systeem voor het betaald parkeren. Camera-auto’s rijden er af en aan en lezen volautomatisch de kentekens langs de straat af, ze controleren onmiddellijk of er wel of niet betaald is en vervolgens zorgen ze dat je als de bliksem een dwingende uitnodiging tot betalen in je brievenbus krijgt.

Diezelfde gemeente laat echter na een heel kwetsbare groep weggebruikers te beschermen. Weggebruikers waar er heel veel van zijn, die verkeersregels als vanzelfsprekend aan hun laars lappen en die tegen zich zichzelf in bescherming moeten worden genomen: fietsers. Ze zijn zich niet bewust van hun kwetsbare positie of wensen zich daar niet bewust van te zijn.

Ze moeten van hun achteloosheid afgeholpen worden door de regels te handhaven die voor hen net zo zeer gelden als voor een automobilist.

Is er extra personeel nodig om de onwillende fietser in het gareel te brengen en is daar geen budget voor? De gemeente Amsterdam haalt zo’n 170 miljoen euro per jaar op aan parkeergelden en bijbehorende bekeuringen.

Reacties

Hear hear! Overigens is dit niet alleen in Amsterdam zo, maar in heel het land.

Geplaatst door: Ivan Kok op

Ton Roks heeft volkomen gelijk, maar zal (helaas) nooit gelijk krijgen. Het gaat alleen om die miljoenen.

Geplaatst door: Gerard D. de Gier op
Column Ton Roks: Fietsers - Automobielmanagement.nl

Column Ton Roks: Fietsers

Laatst is er weer een fietser overleden in Amsterdam na een botsing met een auto. Ik weet niet wat er precies is gebeurd, maar het drama deed me er opnieuw aan denken hoe gevaarlijk het is in de hoofdstad. Niet alleen voor fietsers, maar ook voor automobilisten.

Column Ton Roks: Fietsers

Het is gewoon een nare stad om in te rijden, je moet overal ogen hebben vanwege fietsers die zich van alles veroorloven. Ze rijden met oortjes in, slaan af zonder op of om te kijken, zijn druk met telefoneren en rijden door rood. Of ze slingeren zonder licht door de nacht en worden heel boos als je ze laat hebt gezien en geschrokken op de claxon drukt.

Het lijkt soms wel of je in een videospelletje rijdt. Als je niet deksels goed oplet ben je in de wetteloze verkeersbende die Amsterdam heet voor je het weet bij een ongeval betrokken, waarbij je zelf ook slachtoffer kunt zijn. Als een fietser op je motorkap belandt, is dat niet alleen voor hem of haar heel vervelend maar ook voor jou, want je draagt zoiets lang met je mee. Ook al heb je er geen schuld aan gehad en reed de wielrijder zonder licht en was druk aan het head bangen op de fantastische muziek uit zijn oortjes. Het paradoxale is dat het gevaarlijker wordt naarmate je langzamer gaat rijden – dan ziet menige fietser nog méér ruimte om op het laatste moment over te steken of zich ergens tussen de wringen.

Ik ben Amsterdam een behoorlijk cynische stad gaan vinden. Het ontbreekt de gemeente niet aan het vermogen om de naleving van regels af te dwingen. Kijk maar naar het systeem voor het betaald parkeren. Camera-auto’s rijden er af en aan en lezen volautomatisch de kentekens langs de straat af, ze controleren onmiddellijk of er wel of niet betaald is en vervolgens zorgen ze dat je als de bliksem een dwingende uitnodiging tot betalen in je brievenbus krijgt.

Diezelfde gemeente laat echter na een heel kwetsbare groep weggebruikers te beschermen. Weggebruikers waar er heel veel van zijn, die verkeersregels als vanzelfsprekend aan hun laars lappen en die tegen zich zichzelf in bescherming moeten worden genomen: fietsers. Ze zijn zich niet bewust van hun kwetsbare positie of wensen zich daar niet bewust van te zijn.

Ze moeten van hun achteloosheid afgeholpen worden door de regels te handhaven die voor hen net zo zeer gelden als voor een automobilist.

Is er extra personeel nodig om de onwillende fietser in het gareel te brengen en is daar geen budget voor? De gemeente Amsterdam haalt zo’n 170 miljoen euro per jaar op aan parkeergelden en bijbehorende bekeuringen.

Reacties

Hear hear! Overigens is dit niet alleen in Amsterdam zo, maar in heel het land.

Geplaatst door: Ivan Kok op

Ton Roks heeft volkomen gelijk, maar zal (helaas) nooit gelijk krijgen. Het gaat alleen om die miljoenen.

Geplaatst door: Gerard D. de Gier op