Door: Henk Heuvelman

Vanwege al dat volk belandde ik dus achteraan wat uiteindelijk een geluk bij een ongeluk bleek. Want aan die presentatie miste ik niks en daarentegen bleek ik slechts centimeters verwijderd te staan van een groep prachtige dansers die in twee rotten stond opgesteld, wachtend op het sein voor hun optreden.

Omdat een van hen iets tegen een ander fluisterde, ontdekte ik dat zij Nederlands was. Sterker, heel de groep dansers bleek Nederlands te zijn. Dat kwam omdat dansers uit Nederland zo goed bekend staan, redeneerde de fluisterdame. Zij sprak afgebeten in korte antwoordjes want zij stond op te letten. Ze waren met 44 dansers, veel vrouwen en weinig mannen, en ze hadden vier dagen lang hun act geoefend in Genève. Ze gebruikte het woord ‘act’ en niet ‘dans’, viel mij op. En dat kwam dan weer omdat het eigenlijk niet écht een dans was wat ze gingen laten zien, vond ze. En meer zei ze niet want ze mocht eigenlijk niet praten van Volkswagen. En haar blik verried dat die zeur (ik) maar beter niks meer kon vragen.

En dan sta je daar maar te staan en dus ben ik eens gaan rekenen: 44 dansers maal vier dagen maal tien uur maal – pak ‘m beet – vijftig euro per uur honorarium inclusief de fee voor het bureau. Dat is bijna negentig mille. Plus 44 maal vier overnachtingen tegen gereduceerd bulktarief van honderd euro per nacht is achttien duizend euro. Plus nog eens zoveel aan vervoer en lunches en diners … nou ja, 120 duizend euro kost het zeker, om van het dubbele maar te zwijgen.

Toen klonk het commando en als één man dribbelde de Hollandse meute naar voren, de rotten splitsten zich, de dansers bogen zich theatraal over twee bedekte auto’s (waarvan iedereen overigens allang wist welke het waren maar een kniesoor die daarop let). En vervolgens spartelden de dansers heel beweeglijk rondom de auto’s waarna de doeken er gracieus af werden gehaald. En de dansers verlieten het podium, hijgend en bezweet, na wel twintig hele seconden.

Niemand klapte maar ik vond het z’n geld meer dan waard.