… betekent dat bij mij thuis de auto volladen en vervolgens afzakken naar het zonnige zuiden.

Tot de inzittenden behoren behalve ikzelf in ieder geval mijn vrouw. Maar toen wij eindelijk vertrokken en ik eens achterom keek, zaten mijn jongste dochter met haar vriendje er ook in. Drie uur later dan gepland reisden we af en we zijn maar één keer na een kilometer of tien teruggereden om iets op te halen dat toch echt, zeker weten, héél noodzakelijk was.

Voor de eerste dag hadden we ‘slechts’ achthonderd kilometer voor de boeg. De eerste dag ja, want wij nemen de tijd. De rit, met als einddoel Barcelona, is er een die we al jaren maken en hij mag bij ons drie dagen duren. Vakantie begint op het moment dat we in de auto zitten. Voor ons verrassend was dat het  navigatiesysteem een route door Duitsland koos. Voorheen pleegden wij ieder jaar via Maastricht, Luik, Luxemburg naar Metz te rijden, om daar de Autoroute Du Soleil te pakken en al tol betalend (maar wel comfortabel) naar Spanje te reizen. Na enige twijfel besloot ik toch het navigatiesysteem van mijn Opel Insignia te verkiezen boven mijn eigen vertrouwde route. En dat bleek een juiste keuze. De rit op een doordeweekse dag resulteerde in een rustige Autobahn, waar we behoorlijk opschoten. De verloren drie uur haalden we niet meer in, maar ruim voor het Franse diner zaten we op het terras van een goed restaurant aan een drankje. Na een goede nachtrust (neem een Etap-hotel: tien euro duurder dan de F1, maar de airco en een eigen fatsoenlijke douche en toilet en een stevig ontbijt zijn de meerkosten zeker waard) deden we de tweede dag al vroeg Montpellier aan. Heerlijk de stad in en de eerste kledingstukken werden die dag al door de dames gescoord. Onze derde reisdag beslaat dan nog maar driehonderd kilometer naar Barcelona. 

Eitje, zou je denken. Mijn reisgenote, in casu mijn vrouw die dit altijd allemaal regelt en plant, had echter buiten de eerste Zwarte Zaterdag in Frankrijk gerekend. Daardoor kostten de laatste luttele driehonderd kilometertjes ons uiteindelijk liefst  negen uur. Na een uur of drie slaat in het interieur de gelatenheid toe en verhef je de ingenieurs die de automaat en de airco hebben uitgevonden in de adelstand. In de Franse natuurlijk. Marquis de Comfort et Climate. Of zoiets.