Daar hebben ze gezelschap van de B-Max, de Clio, de Golf, de A-klasse, de 208 en warempel ook nog van de Hyundai i30. De prijs Auto van het Jaar dateert van 1964 en onderscheidde zich in de begintijd door stoutmoedigheid en het honoreren van innovatie. Auto’s als de Rover 2000, Austin 1800, Renault 16, NSU Ro80 en Citroën GS gingen met de titel aan de haal. Het waren misschien geen uitblinkers in duurzaamheid – daarvoor is de prijs niet bedoeld – maar het waren wel auto’s die de lat op zekere wijze hoger legden. De jury is lange tijd dapper doorgegaan met het belonen van goed ingenieurswerk en wat de auto was nauwelijks relevant. Zo won de Porsche 928 een keer, de Rolls-Royce Silver Shadow werd ooit tweede. Maar, naarmate de jury groter werd,  is die zich gaan ontwikkelen tot een panel dat de volgende vraag lijkt te willen beantwoorden ‘Welke auto kan ik mijn buurman veilig aanraden?’ Vele jaren lang zijn er prima, doch brave auto’s gekozen, die vooral appelleerden aan de massa die een auto als consumptiegoed ziet. Het siert de jury dat ze de laatste twee jaar auto’s heeft uitverkoren die technisch innovatief waren (Nissan Leaf en Opel Ampera). Ik kom er rond voor uit de Leaf in 2010 ook op de eerste plek te hebben gezet, ondanks zijn ongelooflijke lelijkheid, omdat het zo’n perfecte elektrische auto was: de eerste elektrische volkswagen (ja, zonder hoofdletter). Maar het volk wil die auto niet en is het een eclatante flop, waardoor ik soms geneigd ben mijn keuze van toen als een dwaling te zien. Maar dan zeg ik tegen mezelf dat de prijs er niet is om verkoopsuccessen te voorspellen. Nu, na twee keer elektrisch, is het de hoogste tijd dat de jury eens laat zien dat ze niet alleen uit kenners bestaat maar ook uit liefhebbers.

Het is een goed teken dat de GT86/BRZ is genomineerd. Nu even doorbijten en hem op nummer 1 zetten.