De naam van het dealerbedrijf doet eigenlijk niet ter zake. Het gaat ogenschijnlijk om een bedrijf zoals zo vele. Hoofdpersoon is de keihard werkende eigenaar. Alom aanwezig, overal een mening over en alleen maar geïnteresseerd in méér, en nóg méér. Zijn tegenspelers: een cordon van best aardige maar matig bekwame personeelsleden waarmee van alles aan de hand is. De nasleep van een overleden ouder, een weinig vrolijke gezichtsuitdrukking, wat motivatieterugval door de moeilijke markt, het komt allemaal voorbij. En de eigenaar jongleert er tussendoor.
Met tenenkrommende beoordelingsgesprekken, of met een abonnement op de sportschool, zijn doel heiligt zijn middelen. En dat met schier onuitputtelijke energie. Zo staat hij dreigend achter in het zaaltje waar zo’n karikaturale verkooptrainer de ingedutte meute opzweept. En zien we hem met tafels sjouwen voor een van die treurige productshows waar het schaarse publiek louter uit beleefdheid voor alweer een nieuw ‘wonder’ uit de Toyota-stal klapt. Het voor te weinig geld geregelde dansgroepje maakt de malaise compleet. Het klinkt in alles door: de lulligheid van het klassieke autobedrijf. Eigenaar en personeel lijken tot elkaar veroordeeld in een niet te winnen race tegen een veranderende wereld. Zelfs de in beeld komende klanten lijken van een uitstervende soort, vrienden van het huis, dat wel, maar tegelijk ook niks te beroerd zijn om de deal op een paar honderd euro te laten afketsen.
Fantastisch zijn ook de samenkomsten van de rokers in het magazijn. Met de onvermijdelijke blootkalender (wanneer houden we daar nu eens mee op?) op de achtergrond worden de wederwaardigheden van het bedrijf nog eens herkauwd en weggelachen. Maar voor dat u denkt dat het hier om zo’n uitstervende dorpsdealer gaat: we hebben het hier over een bedrijf in het linker rijtje van de DSN Top-100 van dealerholdings, acht vestigingen, een van de meest winstgevende dealers van Nederland en een van de beste Kia-dealers ter wereld! De documentairemaakster kwam daar ook pas later achter; ze had het niet achter het bedrijf gezocht.
Onbedoeld ontstaat er trouwens een tweede verhaallijn, die van de broer van de dealer met z’n bergersbedrijf. Ondanks de nodige hindernissen ontpopt hij zich tot de ware held van deze film. Het noopt tot nederigheid.
Komt dat zien.
Geachte heer Dickmann, Erg pakkend geschreven, komt mij alleen nogal sarcastisch over. Denk dat menig auto-ondernemer met plaatsvervangende schaamte naar deze documentaire heeft zitten kijken. Vraag mij na het lezen van deze column af hoe jij het eraf zou brengen? Zou je willen uitdagen zelf eens een paar weken een autobedrijf te runnen. Heb ‘gelukkig’ geen dealerbedrijf meer, maar mijn universeel garagebedrijf staat voor je ter beschikking…