Amerika heeft na de komst van Trump voor menig Europeaan een totaal andere bijsmaak gekregen. De glans is er af. En toch zit ik weer urenlang in een te krappe zetel op weg naar de zoveelste NADA. Waarom? Natuurlijk hou ik van een verzetje, maar ik wil het toch vooral met eigen ogen zien, met eigen oren horen. Al zijn de verwachtingen niet al te hoog gespannen.

Autodealers in de VS zijn sowieso een republikeins bolwerk. Drie jaar geleden trad Hillary Clinton voor dit gezelschap op, en de ontvangst was ronduit koeltjes. Niet in de laatste plaats door toedoen van haarzelf. Niemand werd opgewonden van haar routineuze, ongeïnspireerde verhaal. Kort daarna kondigde ze haar presidentskandidatuur aan. Voor de autodealers had het niet gehoeven.
Inmiddels heeft Trump de autosector al danig de gordijnen in gejaagd door zijn dreigement om importauto’s met een heffing van liefst 35 procent te belasten. Van de weeromstuit beloofden enkele fabrikanten vlotjes om meer productie naar de VS te verleggen, zo makkelijk gaat dat kennelijk. Maar het lijkt toch vooral beginnersgeluk.

Als dit beleid wordt doorgezet zal Trump zich nog lelijk in z’n voet schieten; ook tal van Europese merken produceren immers in de VS en een fiks deel van die productie is nota bene bestemd voor export, veelal naar datzelfde Europa. Bovendien zal het de definitieve doodsteek betekenen voor export van Amerikaans product. Op wat hobbyproducten en Tesla’s na is er in Europa nooit emplooi geweest voor die sloepen, en dat gaat onder Trump zeker niet veranderen.

 enoeg ingrediënten dus voor een geheel andere sfeer tijdens deze honderdste NADA Convention. Maar als zo vaak vergissen we ons weer eens deerlijk in de veerkracht en het opportunisme van die yanks. Er klinkt geen kwaad woord over The Donald. Het onderwerp wordt gewoon gemeden. Alleen Ford CEO Mark Fields pakt z’n momentje door te stellen dat de nieuwe president wel eens goed voor ‘onze business’ zou kunnen zijn. Een applausje is zijn deel. Daar blijft het bij.

Eindelijk zit er eens een ondernemer aan het roer en dat geeft de auto-
ondernemers hoe dan ook het vertrouwen dat het wel snor zit. Is het dan allemaal Trump-goud wat er blinkt? Verre van dat. In individueel contacten klinkt ook hier de onrust door. Of zoals een zwarte vrouw mij toevertrouwde: ik ben erg bezorgd maar niet bang want ik geloof in God. Baas boven baas.

Gelukkig maar.