Zelf heeft-ie het op z’n linked-in pagina trouwens over bijna veertien jaar – maar dit terzijde. Heftig toch zoiets. Dat Koos nu een zijspoorbaan krijgt op externe betrekkingen lijkt me nog eens extra pijnlijk – want niet eens een afkoopsom. Dat had z’n tegenvoeter bij die wielersrijdersbond in ieder geval beter voor elkaar, al had hij het vermoedelijk niet zo breeduit in de media willen terugvinden. Het nieuws over Koos’ terugtreden haalde echter nauwelijks de pers. Alleen de branchebladen besteedden er aandacht aan. En niemand die reageerde. Oorverdovende stilte. Geen enkele reactie, zelfs niet van die ex-voorzitter die in dit soort gevallen nog weleens opzichtig de aandacht vraagt. Niemand. 

Een schaamtevolle zaak, als je het mij vraagt. Een branche die zo slecht met z’n leiders omgaat, is ernstig in verwarring. En dit ‘geval’ staat niet op zichzelf. Het regent de afgelopen tijd berichten over ontslagen managers en terugtredende directeuren. Sign of the time. Tuurlijk, het is niet anders en soms ook hard nodig. Maar de apathische wijze waarop we het allemaal laten gebeuren, is energieloos en dus veelzeggend.

Zit de angst er zo in dat we met z’n allen niet in staat zijn om betrokkenen even een hart onder de riem te steken, een compliment te maken, een dankjewel toe te werpen? Klaarblijkelijk. Okay, makkelijker is het om iemand te feliciteren met een nieuwe job. Maar zelfs daar zit de klad in. De nieuwe RDC-directeur heeft nog dagen gezocht naar een ex-collega of vage kennis die hem online wilde gelukwensen met z’n nieuwe job. Tevergeefs. Geen mens reageerde.
Het is onze branche aan warmte gaan ontbreken want dat is er wel ooit geweest. Het ging zelfs zover dat uittreders in RAI-perioden op hun paasbest over de stands paradeerden om oude kennissen te ontmoeten en herinneringen op te halen. Aandoenlijk soms, maar altijd betrokken. Tsja, dan is de afstand tot de huidige praktijk wel erg groot. Weg is weg, dat is het parool van vandaag. Chronische bloedarmoede als je het mij vraagt. En dat voor een dienstverlenende sector waar empathie en inlevingsvermogen tot de belangrijkste competenties behoren.
Dus bij deze als proactieve reactie naar alle exits van de komende tijd: Kop op joh. Het lag niet aan jou maar vooral aan die nare klanten die maar wegbleven. En dan nog een voor het geval ze weer aan de bak komen: Proficiat! Je gaat er vast een succes van maken. Zo niet: Kop op joh. Et cetera.