Als veertienjarige kwam Karel Westland( 61) in dienst van een Blaricumse autobekleder. Daar leerde hij het ambacht. Inmiddels werkt hij al weer jaren zelfstandig en heeft hij zijn vakkennis overgedragen aan zoon Onno (28). De naaimachine snort verder bij Aabes (Alle Autobekleding en Stoffering) in Nederhorst den Berg.
Paul Steenhoff

Wie niet beter weet, denkt te maken te hebben met een schietstoel uit een F16, maar het is een stoel uit een vrachtwagen, voorzien van opblaasbare lendensteun en tal van andere elektrische instelmogelijkheden. Karel Westland: “Het is nu een trend om stoffen bestuurdersstoelen uit een vrachtwagen met leer te bekleden. We halen de stof eraf, tornen alle naden los en gebruiken de panden als model voor het leer.

Na het stikken trekken we de leren hoes over de polyether vulling van de stoel en zetten het vast. Nee, leer is niet per definitie sterker dan stof. Het is iets slijtvaster en wat koeler in de zomer maar het gaat vooral om de luxe uitstraling.”Zoon Onno is de machinist van de naaimachine. Na zijn opleiding Meubelstoffering in Nieuwegein ging hij bij zijn vader werken, waar hij het vak autobekleder pas daadwerkelijk leerde. “Tijdens de opleiding krijg je alleen maar theorie en kom je gek genoeg niet achter de naaimachine terecht”, zegt hij. Senior: “Focwa heeft geprobeerd een opleiding autobekleder van de grond te krijgen, maar dat is niet gelukt vanwege gebrek aan animo.” Voor autobekleders zit er dus niets anders op dan het vak in de praktijk te leren van ervaren rotten als Karel Westland.

Gruis
Een klant schuift een complete voorbank met houten console van een GMC naar binnen. De stoffen bekleding is tot op de draad versleten, de vulling is gruis geworden. Zonder blikken of blozen aanschouwen Karel en Onno deze vergane glorie. De stof moet deels vervangen worden door leer en er moet ook een sierrandje worden ingestikt – een piping, in vaktaal. “In dit vak heb je nog echt eer van je werk”, zegt Onno. “Neem die versleten GMC-stoelen. Als die straks weer als nieuw de deur uitgaan, ben ik trots op het werk.”Veel klassiekers krijgt hij niet binnen. “Het zijn vooral stoelen uit nieuwere auto’s die door het gebruik zijn versleten. Het aantal kilometers zegt niet zoveel. Een stoel slijt harder bij iemand die veel in en uit de auto stapt dan bij iemand die veel lange ritten maakt. Ook het gewicht speelt een rol. Bij een zwaar persoon hebben de bekleding en vulling meer te verduren. In veel gevallen hoeven we niet de hele bekleding te vervangen, maar alleen een deel. De juiste stof kunnen we dan via de importeur bestellen. Slijtage van de vulling kunnen we verhelpen door polyether aan te brengen met lijm en dat dan vervolgens in vorm te brengen met een zaag of snijdraad.”

Volgeschuimd
Niet alle autostoelen kunnen worden hersteld. “Klopt”, zegt Onno. “Vooral bij Franse auto’s zie je dat de bekleding wordt volgeschuimd. Daarbij kleeft de stof vast aan het schuim, waardoor we later de stof niet meer van het schuim los kunnen krijgen. Als je dat toch doet, trek je de vulling kapot. Daar kunnen we dus niets mee. Voor de klant rest dan niets anders dan een nieuwe stoel bestellen of kijken of er op de sloop toevallig een stoel te vinden is in dezelfde stof.”Om de schommelingen in het werkaanbod op te vangen, hebben de heren zich ook toegelegd op het bekleden van onder meer banken en stoelen, bootkussens in stof, leer en kunstleer. Op dit moment is de verhouding fitfty-fifty. Onno: “Stoelen en banken komen meestal binnen via particulieren, voor de auto’s geldt dat we het meeste werk via de handelaren en de dealers binnenkrijgen. Door de mix aan werkzaamheden zijn we minder afhankelijk. Ook hoef je niet de hele dag hetzelfde te doen. Onze slogan luidt dan ook: ‘Vraag niet wat we bekleden, wij bekleden wat u vraagt’.”