Al tijdens zijn studie aan het IVA (examen 1968) was Enklaar actief als redacteur van de LIVA-Post. Het verbaasde dan ook niemand dat zijn eerste baan die van redacteur bij ‘De Auto’ was. De Auto was het blad van de KNAC, dat toen nog wekelijks uitkwam. Zes jaar later werd Enklaar eindredacteur bij Autovisie om in 1979 door te groeien naar adjunct-hoofdredacteur. In 1981 stapte hij over naar het andere kamp en werd hij manager public relations bij Fiat Auto Nederland. Fiat paste hem goed. Toscane was toch al zijn favoriete landstreek, een Fiat 600 Multipla – waarmee hij enkele jaren geleden nog op het Concours d’Elegance in de prijzen viel – was zijn favoriete auto.
Na veertien jaar bij de Fiat-groep lief en leed te hebben gedeeld, begon hij midden jaren negentig met een eigen pr- en communicatiebureau; inmiddels werken bij Mobilé twaalf medewerkers. Enklaar stond in 1996 ook aan de wieg van Automotive, waarmee hij vol de aanval op Automobiel Management opende. Hij bleef tot 1999 hoofdredacteur van Automotive, maar wist ondanks de felle concurrentie de persoonlijke verhoudingen altijd goed te houden. Een bewijs daarvan is dat hij de afgelopen jaren als columnist aan Automobiel Management verbonden was; het vakblad dat hij ooit zo vurig bestreed. In 2008 vierde Enklaar dat hij maar liefst veertig jaar voor en in de autobranche werkzaam was. Hij vierde dat met een ‘rally’ en een feestje bij Fort H in Muiden. Enklaar was al sinds afgelopen zomer ziek, maar door complicaties verslechterde zijn toestand in de afgelopen weken.
Gert Enklaar werd 63 jaar.
Bij Gert denk ik aan Italië, dan aan zijn Fiat 600 Multipla en ja, ook wel een beetje aan Lancia, maar vooral aan een fantastisch aardige man, met veel warmte en liefde voor het vak en voor mensen. Vorig jaar tijdens een Italiaanse lunch heb ik nog met Gert gesproken over ‘de mooie tijden van weleer’ en over ‘het wat rustiger aan gaan doen’ en heb ik een fraai autoboek van hem gekregen. Ik had gisteren nog een notitie gemaakt met de tekst‘niet vergeten Gert Nieuwjaar te wensen!’ Wie had gedacht dat het niet meer hoeft. Beste Gert, wat een diepe schok, velen zullen je missen, ik ook.
Geert Vermeer, Bondsvoorzitter BOVAG.
Ik heb jaren gewerkt met Gert, want hij moest bij mij z’n columns aanleveren. Dat deed hij altijd met grote discipline. Het is treurig wanneer iemand op zo’n relatief jonge leeftijd moet sterven. Wij van AM zullen een vervanger voor hem moeten zoeken en ik zal zijn plek op pagina 5 moeten verwijderen. Zo is het leven, AM gaat door. Maar het is een handeling waartoe ik me echt even zal moeten zetten. Ik wens zijn familie sterkte in de tijd die komt.