Hoogste tijd voor een nuchtere blik. Ik heb de afgelopen maanden met veel fabrikanten over elektrisch rijden en alternatieve aandrijfsystemen gepraat. Ik heb alle antwoorden in de mixer gegooid en daaruit zijn sappige conclusies gekomen: de toekomst heeft geen wonderaccu’s in petto, ze blijven zwaar en groot met relatief weinig energie-inhoud. De industrie gaat op zijn best uitvinden hoe ze goedkoper en slimmer te maken – met minder platinum erin bijvoorbeeld.
Elektrische auto’s gaan wellicht wat lichter worden (met de koolstofvezel BMW i3 als lichtend voorbeeld) waardoor de actieradius iets gaat toenemen, maar die zal altijd klein blijven. Het laden zal relatief lang blijven duren en nooit competitief worden met de drie minuten voltanktijd van een conventionele auto. Het wisselen van accu’s onderweg is vrijwel zeker een dood spoor. Door de koelsystemen en de elektrische verbindingen die voor hoogpresterende accu’s nodig zijn, is de gevoeligheid voor straatvuil groot en zal het wisselen een secuur en tijdrovend klusje blijven.
Dus, door hun beperkte actieradius zullen elektrische auto’s alleen geschikt blijken voor een beperkt publiek dat bereid is zijn mobiele leven fiks aan te passen. Nissan heeft zijn Leaf zodanig gemaakt dat deze zijn kopers daarin heel ver tegemoet komt. Vandaar dat de Leaf (mijn) Auto van het Jaar is. Het heeft betrekkelijk weinig zin grootschalig in snellaadstations langs de wegen te investeren, want de elektroridders van de toekomst zullen voornamelijk thuis of op hun werk laden, of in parkeergarages (de tankstations van de toekomst).
Elektrische auto’s zullen duur blijven en niet alleen met stroom maar ook met overheidssubsidie geladen moeten worden. De dealers zijn niet blij want ze zullen er belangrijk minder aan verdienen, er zijn al fabrikanten die hen voorzichtig voorbereiden op een daling van de dealermarge naar drie tot vijf procent (normaliter tien tot vijftien).
Last but not least: in 2020 zal vijftien tot twintig procent van alle nieuw verkochte auto’s een alternatieve aandrijflijn hebben, waarvan slechts drie tot vijf procent volelektrisch zal zijn. Kortom: de accuauto is niet de oplossing, maar hoogstens een stukje ervan. De echte auto van de toekomst rijdt op waterstof.
Ton Roks: Geen accu
Tijdens de opening van de AutoRAI heb ik me verbaasd over het bijna naïeve enthousiasme van de (s)prekers voor de volelektrische auto.
“Dus, door hun beperkte actieradius zullen elektrische auto’s alleen geschikt blijken voor een beperkt publiek dat bereid is zijn mobiele leven fiks aan te passen”
De bereidheid bewuster om te gaan met mobiliteit dringt zich toch wel op, is het niet via toenemend bewustzijn, dan wel via stijgende brandstofprijzen, oil-peak en milieumaatregelen tav auto’s en stedelijke gebieden. Dat is ook te hopen, want het is van de zotte dat er kilometers file staan vol met ronkende, machoïde, luxe en snel ogende auto’s die anderhalve tot twee ton aan staal op de weegschaal zetten en een gemiddelde bezettingsgraad kennen van slechts 1,1 persoon.
Als je dan ook nog bedenkt dat het gros van de autoritjes afstanden tot een kilometer of 6-7 of minder betreft en de gemiddelde woon-werkafstand ook slechts enkele tientallen kilometers bedraagt, is dat een vorm van inefficiency en misbruik van ruimte en resources (materiaal, grondstoffen, energie en financieel) ten top.
Met een traditionele fossielebrandstofauto individuele ritten van honderden kilometers maken, is met de kennis van nu onverantwoord en gebaseerd op een droom die we ons eigen hebben gemaakt ten tijde van onwetendheid, naïviteit of onverschilligheid tav gevolgen en non-sustainability van fossiele brandstof.
Brandstof zal alsmaar duurder worden. Als je uitrekent hoeveel de automobilist kwijt is aan autobezit en -gebruik, qua reis- en bijkomende tijd (onderhoud, parkeerplekken zoeken, et cetera) en hoeveel arbeidstijd men er jaarlijks in moet steken om alle kosten daarvan terug te verdienen, en vervolgens die tijd uitsmeert over het gemiddelde jaarkilometrage, ontdek je dat de werkelijke gemiddelde reis/rijsnelheid van een auto zeer veel lager is dan gedroomd en die van fietsers en voetgangers benadert.
Meer telewerken, OV gebruiken en ander duurzamer vervoer inzetten zal geboden zijn, wil men straks geen uurloon aan een simpel woon-werk-woon-ritje van 40km retour kwijt zijn, bovenop de reistijd. Oké, VW kan een “1 liter auto” maken en dat is op zich prima, maar ook slechts uitstel, geen oplossing voor de filedruk en bereikbaarheid van de steden en zal ook een mentaliteitsverandering in het rijden met zich meebrengen.
Waarom wel verwachten dat alle technische/economische hobbels rond rijden op waterstof overwonnen zullen worden en die van accu’s niet?
‘Tot dit soort momentum in de commercie is waterstoftechnologie nooit gekomen, ook al werd rond de eeuwwisseling stellig beweerd dat dat zou gebeuren. Er rijdt hier en daar een stadsbus op waterstof rond, er liggen twee handen vol zwaar gesubsidieerde waterstofsnelwegen over de wereld verspreid en automerken als BMW en Honda leasen waterstofauto’s aan een select publiek uit. Dat is het wel zo’n beetje. Zelfs in IJsland, dat dankzij een overvloed van ‘overtollige’ aardwarmte ’s werelds eerste waterstofeconomie zou krijgen, is er weinig gebeurd. Het enige dat nog springlevend is aan het fenomeen waterstof, is het onderzoek dat ernaar wordt gedaan. Is de waterstofhype geëxplodeerd?’
‘Well-to-wheel wint de elektrische auto de thermodynamische efficiëntieslag met de brandstofcel op zijn sloffen, blijkt uit Noors onderzoek. Ook kampen brandstofceltechnologie en de productie en het hanteren van het simpelste gas nog altijd met hoge kosten – of met onvolgroeide technologie, afhankelijk van hoe je het bekijkt. Wie snel een emissieloze auto wil, moet in ieder geval erg grote offers brengen om ouderwets te kunnen blijven tanken.’
Lees verder:
http://www.bits-chips.nl/nieuws/bekijk/artikel/elektrisch-1-waterstof-0.html