Waar gaan de klappen vallen? Eigenlijk denk ik dat het merkenaanbod niet veel zal veranderen. Misschien dat in navolging van Daihatsu nog een ander Japans label in onze marktregio er de brui aan geeft, maar voor de rest zal geen enkel merk zijn showrooms sluiten. Maar op de verkoopvloer zal wel veel veranderen, met name in het B-segment. Daar is sprake van aanzienlijk achterstallig onderhoud als het gaat om het genereren van schaalvoordelen.

Waarom juist het B-segment? Voor het antwoord kijken we opzij naar het A-segment. Daar wordt door autofabrikanten al intensief samengewerkt. Volumemerken als Ford, Opel en Toyota zijn in dit deel van de markt niet actief met een zelfstandig ontwikkeld/geproduceerd model. Hetzelfde geldt voor Nissan, PSA en (na de modelwisseling bij de Twingo in 2014) Renault.

In het B-segment is daarentegen wel iedereen met een eigen ontwerp actief. Dat was lange tijd verantwoord omdat het afzetpotentieel groter is, maar momenteel wordt juist in dit deel van de markt de crisispijn het hardst gevoeld. PSA verdient geen ene stuiver meer met zijn B-segmentmodellen in Europa en voor Renault is de situatie op zijn thuismarkt nog dramatischer: de Clio lijkt zich alleen nog met hoge kortingen te verkopen.

Als autofabrikanten hun Europese activiteiten weer gezond willen krijgen, dan zullen zij met name in het B-segment het anders moeten gaan aanpakken. Veel meer samenwerking is het devies. Dat levert minder unieke modellen op en meer ‘badge engineering’ maar eigenlijk vind ik persoonlijk dat niet zo’n ramp. Op de Corsa en Clio ben ik compleet uitgekeken en de Micra vind ik een aanfluiting. De C1/107/Aygo kan mij (en naar de verkoopresultaten kijkend, vele andere Nederlanders) nog steeds bekoren. Zo’n tijdloos, gedeeld ontwerp zie ik ook voor het B-segment wel zitten.

De Europese branchecrisis heeft zo dus ook zijn goede kanten.